Σ1, Ε2: Στο ξεκίνημα της σεζόν του μπέιζμπολ το 1996 πολύ λίγοι θα προέβλεπαν ότι μια δυναστεία ετοιμαζόταν να γεννηθεί στο Μπρονξ. Όμως, με έναν νέο αμυντικό και έναν νέο προπονητή, η χρονιά εκείνη θα δρομολογούσε μια νέα εποχή τόσο στο μπέιζμπολ των Γιάνκις όσο και στην ιστορία του μπέιζμπολ. Ο Ντέρεκ Τζέτερ θα ήταν ο πιο σπάνιος νέος παίκτης - ένας νεαρός που από την πρώτη κιόλας μέρα του στη σύνθεση της ομάδας για τη σεζόν έδειχνε να ανήκει στα μεγάλα πρωταθλήματα. Περιστοιχισμένος από μια ομάδα βετεράνων, μερικούς άλλους νέους αστέρες και, φυσικά, τον άνθρωπο που αποκαλούσε Κύριο Τ, τον προπονητή Τζο Τόρε, ο Τζέτερ θα γινόταν αμέσως η αιχμή του δόρατος μιας ομάδας που κατέκτησε τον πρώτο της τίτλο στην κατηγορία μετά από δεκαπέντε χρόνια. Στο τέλος της σεζόν ακολούθησε μια σειρά από αξέχαστες στιγμές, όπως το αμφιλεγόμενο χόουμ ραν του Τζέτερ στην όγδοη περίοδο που ισοφάρισε το πρώτο παιχνίδι (με τη βοήθεια, όπως ισχυρίστηκαν κάποιοι, της παρέμβασης ορισμένων οπαδών), η τελική νίκη των Γιάνκις και στη συνέχεια η εκπληκτική επιστροφή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, με τη Νέα Υόρκη να κατακτά τέσσερις συνεχόμενες νίκες, έχοντας βρεθεί πίσω στο σκορ με 2-0 από τους Μπρέιβς στο Φθινοπωρινό Κλασικό Πρωτάθλημα. Οι Γιάνκις ήταν και πάλι κάτοχοι του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Και ο Ντέρεκ Τζέτερ γεννήθηκε ως αστέρι του μπέιζμπολ. Ο Τζέτερ γρήγορα θα γινόταν ένας από τους σημαντικότερους διάσημους της Νέας Υόρκης, θα συναναστρεφόταν με αστέρια από άλλους κόσμους, ενώ θα κέρδιζε την αναγνώριση ως άψογος επαγγελματίας στο γήπεδο. Οι συγκρίσεις με έναν άλλο νεαρό πολλά υποσχόμενο αμυντικό από την άλλη άκρη της χώρας, τον Άλεξ Ροντρίγκες των Μάρινερς, ήταν αναπόφευκτες. Οι δυο άντρες στη πορεία ανέπτυξαν φιλικές σχέσεις. Το 1997 οι Γιάνκις μένουν λίγο πίσω στα πλέι οφ, χάνοντας από τους Ινδιάνους, αλλά επιστρέφουν δυναμικά το 1998 με μια από τις σπουδαιότερες σεζόν που έχει κάνει οποιαδήποτε ομάδα στην ιστορία, κερδίζοντας 114 παιχνίδια στην κανονική περίοδο και επικρατώντας του Σαν Ντιέγκο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Ο Ντέρεκ Τζέτερ και η ομάδα του ήταν στην κορυφή του κόσμου του μπέιζμπολ. Ένιωθαν ότι ανήκαν εκεί. Και φαινόταν ότι θα έμεναν εκεί για πολύ, πολύ καιρό.