Binnenhuisarchitecte Cornelia is 60 jaar en ongelukkig: haar 34-jarige zoon, en enige kind, Barbu doet zijn uiterste best onafhankelijk van haar te worden. Hij heeft het ouderlijk huis verlaten, zijn eigen auto gekocht, woont samen met een vriendin die niet aan Cornelia s eisen voldoet en - tot overmaat van ramp - hij mijdt zijn moeder zoveel mogelijk. Wanneer Cornelia hoort dat Barbu betrokken is bij een tragisch auto-ongeval, neemt haar moederinstinct het over en gooit ze al haar connecties en geld in de strijd om Barbu uit de gevangenis te houden. Ze verwacht dat hij hierdoor wel weer bij haar terugkomt, en van haar afhankelijk zal zijn, net als vroeger. Dit lijkt geen moeilijke opgave te zijn, gezien de apathische shock waarin Barbu verkeert. Maar de lijn tussen moederliefde en egoïstische manipulatie is heel dun. De vraag is of Cornelia uiteindelijk in staat is haar kind los te laten.