Roya, een uitgeprocedeerde vluchteling uit Iran, ontvlucht haar asielzoekerscentrum om te voorkomen dat ze terug naar Iran wordt gestuurd. Met alleen een adres op zak, hoopt ze een tijdje te kunnen verblijven bij Nassim, een Iraans meisje dat afgewezen vluchtelingen bijstaat. Maar in plaats van Nassim treft ze op het adres een jongen aan die zegt de broer van Nassim te zijn. Hij is de sleutel van het appartement kwijt, zegt hij, dus tot zijn zus terugkeert kan hij de deur niet voor Roya openen. En zo besluit Roya, zonder andere bestemming in het verschiet, in de gang op Nassim te wachten. De jonge man houdt Roya op afstand, maar zij is vastberaden om te blijven wachten. Langzaam maar zeker ontstaat er een gesprek tussen twee mensen die beiden uit hetzelfde thuisland zijn gevlucht, maar er desondanks een volkomen tegengestelde kijk op nahouden. Tegelijkertijd begint Roya zich af te vragen wie de jonge man achter de deur nu echt is en wat hem ervan weerhoudt de deur te openen. In dit poëtische, verbale spel van afstoten en aantrekken leren we onze personages stukje bij beetje kennen, en ontdekken we waarom Nassim Roya buiten de deur houdt. Kunnen ze elkaars laatste hoop zijn?
