Konflikt

Historia zaczyna się w 1961 roku, kiedy Joan Crawford staje się boleśnie świadoma swojego wieku i braku pieniędzy, gdy widzi Marilyn Monroe zdobywającą Złoty Glob. Kiedy redaktorka rubryki towarzyskiej dostrzega, jak aktorka wychodzi z gali pijana i poirytowana, prosi ją o wypowiedź na temat Monroe w zamian za niepisanie o jej błazeńskiej nietrzeźwości. Crawford desperacko pragnie kolejnego Oscara, więc studiuje wiele scenariuszy i powieści, ale nie natrafia na dobrą rolę dla kobiety – dopiero jej pokojówka i osobista asystentka, Mamacita, pokazuje jej książkę „Co się zdarzyło Baby Jane?”. Wkrótce, za namową aktorki, do projektu przyłącza się Robert Aldrich, którego Joan przekonuje do zatrudnienia Bette Davis do zagrania drugiej roli. Jednak namówienie Bette do wystąpienia w filmie z odwieczną rywalką jest inną kwestią.

Produkcja filmu „Co się zdarzyło Baby Jane?” jest w toku. Joan proponuje Bette zawarcie sojuszu, a ich pierwszym celem staje się śliczna, blondwłosa aktorka, którą chciałyby zastąpić kimś innym. Z retrospekcji dowiadujemy się, że ambitna Joan pragnęła grać bardziej złożone postacie, w związku z czym przeniosła się z MGM do Warner Bros. Stała się narzędziem w rękach Jacka Warnera, który chciał kontrolować Bette, „kłopotliwe dziecko” studia – Joan wygrała Oscara za rolę w „Mildred Pierce”, którą odrzuciła Bette. Współpraca kobiet na planie filmu wydaje się iść gładko. Warner chce, aby produkcja była szeroko reklamowana. Prosi Boba, aby aktorki skakały sobie do gardeł dla celów marketingowych. Pomimo ostrzeżeń żony, Harriet, co do niebezpieczeństw, jakie niosą za sobą plotki, mężczyzna przekazuje Heddzie Hopper sprośne informacje do jej kolumny towarzyskiej.

B.D. ma zły wpływ na córki Joan, bliźniaczki Cindy i Cathy, czym wytrąca kobietę z równowagi, mimo że ta zaniedbuje najstarsze dziecko, Christinę. Ale Joan nie patrzy na sytuację w taki sposób. Niebawem złość kobiety wzrasta jeszcze bardziej, gdy Robert przekonuje Bette do obsadzenie B.D., która nie jest aktorką, do roli dziewczyny z sąsiedztwa. Jednakże Joan postanawia opowiedzieć Bette o swoich intymnych sekretach z przeszłości i przedstawia jej historię pierwszego doświadczenia seksualnego przeżytego w bardzo młodym wieku oraz powraca do czasów, gdy była wychowywana przez zakonnice w szkole z internatem. Bette także zaczyna otwarcie opowiadać o swojej przeszłości, dzięki czemu Joan się z nią sympatyzuje. Jednak Hedda Hopper wznieca zazdrość Joan, publikując historię, która odnawia konflikt między aktorkami walczącymi o Oscara. Niedługo później Joan zaczynać celowo psuć ważne dla Bette sceny.

W przeddzień premiery ktoś rozpowszechnia złośliwe plotki na temat filmu. Bette i Joan przygotowują się na porażkę. Pauline usiłuje przełamać bariery płci. Zostają ogłoszone nominacje do Oscarów. Joan zwalnia swoich menadżerów z William Morris, którzy nie zdobywali dla niej kolejnych ról. Natomiast Bette, której przydzielono młodego agenta, stara się wycofać reklamę z Variety. A Robert obawia się, że jeśli „Co się zdarzyło Baby Jane?” okaże się klapą, będzie musiał sprzedać dom. Pauline usiłuje przełamać bariery płci, zwracając się o pomoc do Mamacity, która miałaby przekonać Joan do scenariusza jej autorstwa i wystąpienia w wyreżyserowanym przez nią filmie, ponieważ w Hollywood brakuje scenarzystek i reżyserek. Jednak Joan odbiera propozycję Pauline jako zwiastun końca swojej kariery i ma dla niej bardzo nieprzyjemną radę. Koniec końców Pauline dowiaduje się, na kim może polegać, a do kogo lepiej się nie zwracać po pomoc.

Bette jest na najlepszej drodze do wygrania rekordowego, trzeciego Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej, a Joan zostaje znieważona. Zraniona i smutna Joan odwiedza przewodniczącego Akademii i proponuje, że mogłaby wręczyć nagrodę podczas ceremonii, aby pozostać w centrum uwagi. Bette, która jest nękana przez prasę mającą obsesję na punkcie jej sporu z Joan, prosi o przysługę przyjaciółkę, Olivię de Havilland, skonfliktowaną z Joan Blondell. Joan i Hedda rozpętują sekretną kampanię, chcąc nakłonić członków Akademii, aby nie głosowali na Bette. Joan kontaktuje się także z nominowanymi do nagrody dla najlepszej aktorki, Geraldine Page i Anne Bancroft, aby nakłonić je do umożliwienia jej odebrania nagrody w ich imieniu, gdyby któraś z nich wygrała. Gdy Joan przygotowuje się do ceremonii, słyszy cenną radę od starego przyjaciela, ale nie zamierza z niej skorzystać. W międzyczasie Bette wyznaje Olivii, jak bardzo chce wygrać i źle przyjmuje wiadomość, że Joan miałaby ją przyćmić.

Joan występuje w kolejnym dreszczowcu („Strait-Jacket”), tym razem wyprodukowanym przez Williama Castle’a, i bierze udział w działaniach medialnych, które uwłaczają jej godności. Gdy wraca zmęczona po tournee i zdaje sobie sprawę, że od dziewięciu miesięcy nie otrzymuje żadnych propozycji, zaczyna być sfrustrowana, ponieważ kariery mężczyzn w jej wieku nadal mają się dobrze, więc wyżywa się na Mamacitcie. Jack Warner dostrzega, że filmy przedstawiające stare aktorki, które przemieniają się na ekranie w wiedźmy, odnoszą wielki sukces. Spragniony nowego hitu, Warner naciska na Aldricha, by ten zebrał ponownie starą ekipę i rozpoczął produkcję kolejnego horroru z udziałem Bette i Joan. Robert chowa dumę do kieszeni i przyjmuje propozycję pracy Jacka, ale ostrzega, że dwie aktorki nigdy nie zgodzą się na współpracę. Wkrótce Robert ma pesymistyczne wieści dla Jacka, jednak nie mają one nic wspólnego z gwiazdami.