CSI on Trial

Op basis van deskundige getuigenissen van bloedvlekanalisten heeft een jury voormalig staatsagent David Camm veroordeeld voor de moord op zijn gezin. Hij werd jaren later vrijgesproken toen schokkend nieuw bewijs aan het licht kwam. Hoe kon de analyse van bloedvlekpatronen er zo naast zitten? Is het goede wetenschap?

Als jonge zeeman werd Keith Harward veroordeeld voor een gewelddadige aanval op basis van bijtsporenanalyse. Na 33 jaar in de gevangenis werd hij door DNA-onderzoek vrijgesproken en bleek dat het bijtbewijs rotzooi was. Op het gebied van de analyse van bijtsporen is er veel strijd en overheidsonderzoek geweest.

Vuurwapenanalyse is een van de meest voorkomende forensische wetenschappelijke praktijken in de VS, maar recentelijk is de wetenschap erachter onder vuur komen te liggen. De nationale strijd over het al dan niet toestaan van bewijs van vuurwapenanalyse in de rechtbank is niet alleen theoretisch.

Audrey Edmunds, een moeder uit een buitenwijk, werd veroordeeld voor het doodschudden van de baby van een buurvrouw. Maar ze werd na 11 jaar vrijgelaten toen de patholoog die tegen haar getuigde, toegaf dat hij niet meer zeker was van het shakenbabysyndroom.

De schoenafdruk op de gruwelijke plaats delict in Idaho leek overeen te komen met de schoen van Charles Fain – beide vertoonden een klein spijkergaatje in de zool. Op basis van dat fysieke bewijs werd hij veroordeeld en kreeg hij de doodstraf.

David Gavitt zat bijna 27 jaar in de gevangenis voordat een nieuw onderzoek naar brandstichting hem vrijpleitte. Anthony Kyles en talloze anderen zitten nog steeds achter de tralies. Wat gebeurt er als de wetenschap achter het onderzoek van de plaats delict vooruitgaat, maar het juridische precedent alleen maar achteruit kijkt?